پر هما چه کند بخت اگر دگرگون شد

اطاقه است دم ماکیان چو واژون شد

در اهل مزبله کسب کمال کناسی ست

نباید اینهمه مقبول عالم دون شد

جنون حرص پس از مرگ نیز درکار است

هزار گنج ته خاک ملک قارون شد

فسانهٔ تو اگر موجد عدم نشود

مبرهن است که لیلی نماند و مجنون شد

به گفتگو مده ازکاف حضور جسیت

عنان گسست چو از دانه ریشه بیرون شد

حصول آبله پا مزد بی سر و پایی ست

کفیل این گهرم سعی کوه و هامون شد

عروج عالم اقبال بیخودی دگر است

به گردش آنچه ز رنگم پریدگردون شد

نوای ساز رعونت قیامت انگیز است

به خدمت رگ گردن نمی توان خون شد

بهار غیرت مرد آبیاری خون داشت

عرق چکید به کیفتی که گلگون شد

زمان فرصت هر چیز مغتنم شمرید

که تا به حشر نخواهد شد آنچه اکنون شد

بر آن ستمزده بیدل ز عالم اوهام

چه ظلم رفت که مجنون نشد فلاطون شد